Jak się szuka, zawsze coś się znajdzie, choćby chalumeau ;-)

       Obliczono, że skomponował ok. 3500 utworów, co dzieląc przez 66 lat jego życia daje 53 dzieła rocznie. Oczywiście jest to bzdura, bo przecież nie komponował od kołyski. Pierwszy utwór datowany jest mniej więcej na 1689 rok, do końca życia pozostaje mu 47 lat: to daje 74 utwory rocznie. Przyjmijmy nawet, że  trochę dzieł powstało wcześniej, przed `89 rokiem, dajmy mu 50 pełnych lat aktywnej twórczości. Lekką ręką licząc wychodzi 70 kompozycji rocznie. A wśród nich były opery  (87), oratoria (ponad 40), kantaty (300), motety (co najmniej 200) msze (30?) i inne utwory liturgiczne, instrumentalne, madrygały, sonaty... zebrane w 50. zbiorach. Z ogromnego dorobku większość do tej pory nie została nagrana, ale to, czego można posłuchać, jest piękne.
       Antonio Caldara urodził się w Wenecji (1670), gdzie działalność muzyczną jako wiolonczelista i śpiewak rozpoczął w San Marco di Venezia. Tam też powstały pierwsze jego opery skomponowane dla teatru. W roku 1699 przenosi się do Mantui, gdzie do 1707 pełni funkcję kapelmistrza na dworze księcia Ferdinando Carlo Gonzagi. W następnym okresie wraca do Wenecji, wkrótce jedzie do Rzymu, a następnie do Hiszpanii zaciągając się w służbę na dworze Karola III.  Już w 1709 ponownie wraca do Rzymu, związawszy się między innymi ze słynnym mecanesem artystów, kardynałem Ottobonim. Następnie na kilka lat objął stanowisko kapelmistrza i dyrygenta chóralnego na dworze księcia Ruspoli. Po okresie niepewności zawodowej ostatecznie otrzymuje w 1717 roku stanowisko vicemaestro di capella cesarskiego dworu w Wiedniu (gdzie od 1711 r. na tronie cesarskim zasiada "dawny znajomy" z Hiszpanii - Karol III, znany jako Karol VI Habsburg). Stanowisko to Caldara piastuje aż do śmierci w 1736 roku. Pochowany w wiedeńskiej Katedrze Świętego Stefana.
      Ten w skrócie przedstawiony życiorys niewiele mówi o charakterze kompozytora ani metodach pracy. Na pewno musiał być pracowity i odporny na zewnętrzne zawirowania losu, skupiając się na regularnym komponowaniu mimo ciągłych podróży. Jako oficjalny maestro wiedeńskiego dworu tworzył oczywiście na zamówienie. Podczas niespełna dwudziestoletniej służby skomponował  co najmniej 35 oper, przeznaczonych na dworskie uroczystości, imieniny i urodziny cesarza i cesarzowej, z okazji ślubów i na karnawał.
        Autorami librett, do których komponował, byli najsłynniejsi w owym czasie literaci: Apostolo Zeno i Metastasio. Określając rolę Antonia Caldary w rozwoju muzyki, zwłaszcza operowej, niektórzy widzą w nim ostatniego przedstawiciela dominującej szkoły włoskiej w Wiedniu,  inni kładą nacisk na jego prekursorstwo wobec Glucka. Elizabeth Anne Crawford z Florida State University, omawiając historię chalumeau w muzyce barokowej (The Chalumeau in Eighteenth-Century Vienna: Works for Soprano and Soprano Chalumeau), wskazuje na prekursorstwo Caldary, który skomponował cztery utwory z wykorzystaniem tego instrumentu w połączeniu z głosem sopranowym. Chalumeau to dęty instrument drewniany proweniencji ludowej, pierwowzór późniejszego klarnetu. Mówiąc obrazowo, po prostu rodzaj fujarki z ośmioma dziurkami przytykanymi opuszkami palców ;-)
Coś takiego na przykład:

Te cztery utwory z wykorzystaniem przez Caldarę chalumeau to oratoria: Morte e sepoltura di Cristo (1724), Gerusalemme convertita (1733), San Pietro in Cesarea (1734) oraz najwcześniejsza z nich opera Caio Marzio Coriolano (1717). Crawford szczególnie dokładnie omawia zastosowane chalumeau w oratorium Morte e sepoltura di Cristo w arii Io t`offesi z I części dzieła, do którego libretto napisał Francesco Fozio. 

Io t`offesi, e piaghe atroci

preparai col mio fallir.

Fur mie colpe, e chiodi, e croci

lo cagion del tuo morir.

       Moje poszukiwania doprowadziły mnie do tego miejsca i pustka: nie znalazłam żadnego nagrania!  W ogóle całe to Morte widnieje w jakiejś wersji instrumentalnej tylko? Czy też jest to zaledwie początek - sinfonia? W każdym razie śpiewania nie ma. Za to w kilku wersjach można znaleźć inne wielkopostne i paschalne oratorium tegoż autora:  Maddalena a piedi Cristo z 1698 roku, a więc wcześniejsze. Bez problemu wyskakują arie, płyty, nagrania. To cóż, słuchamy, co prawda nie ma tutaj chalumeau, ale głos Andreasa Scholla wystarczy, żeby mieć wyobrażenie o cudownym charakterze muzyki Antonia Caldary.