Wariacka wycieczka

      Wycieczka była wariacka. Nie wiadomo, kto, co, z kim i właściwie po co. W każdym razie było pochmurno, miało się na deszcz i trzeba było jakoś zapełnić dzień ekspedycją w miarę bezpieczną, żeby fizycznie nie za bardzo ucierpieć. Tylko gdzie zabrać towarzystwo tak zróżnicowane, w zasadzie przypadkowe, a każdy ma na co innego ochotę. Zaczynało siąpić, gdy staliśmy przed dylematem: iść na wały, spojrzeć na świat z wysoka, poszukać ukrytych lochów i zabawiać się rycerzy uwalniających zamknięte w wieży księżniczki czy też poważniej nieco, pójść tropem historii rzeczy. Ja od razu mówię: na zwiedzanie komnat, jakby najpiękniejsze nawet były, nie mam czasu i ochoty. Ale idę na dziedziniec. Mogę nawet gapić się na krużganki z zewnątrz, ale tam przynajmniej nie będzie wiało. Chodziło mi oczywiście o to, żeby się urwać na samotną włóczęgę, ale nic z tego. Po dyskusji, o dziwo, krótkiej, poszliśmy wszyscy. Przewodniczka obiecała, że nam zorganizuje atrakcje, o jakich na co dzień można tylko pomarzyć. Żadnych nudnych wystaw. Idziemy!
      Szatnia. Duża, ale ciasna, stojaki na ubrania jeden przy drugim. Dopchaliśmy się samoobsługowo, bo szatniarzy nie ma. A bo my nie od głównego wejścia, tylko kędyś bokiem. To nie jest szatnia dla turystów?! Zanim się dopchałam, bo ja jak zwykle na szarym końcu, już grupa pomaszerowała dalej, więc biorę kurtkę w garść, czapkę z głowy w kieszeń i pędzę. Królewska garderoba. Ale nie ta na pokaz, z trzema sukniami i królewskim frakiem tronowym, tylko całkiem inna, prywatna. Jak wielka szafa z dziesiątkami strojów. Jest i garderobiana. Omawia po kolei kolory, gorsety, suknie, kamizelki, koronki, guziki, pętelki, krótkie do kolan męskie spodnie, pończochy, buciki... Fruwające wstążki przy gorsetach, aby  postać sprawiała wrażenie zwiewnej i niedotykającej stópką ziemi. Atłasowe pantofelki dla lekkości w tańcu. Czarna klamerka na obuwiu, aby wyszczuplić stopę. Ale te męskie żółtokanarkowe kamizelki? Nie, zdecydowanie ten kolor nie jest męski. Ale jak wszywać koronki? Ile warstw nosiła dworska  dama na kole? Czy długość koronkowych mankietów miała znaczenie? Dlaczego jedna suknia jest w papużki a druga w kolibry? Czy to tylko rzecz gustu, czy sprecyzowany savoir-vivre, a może ówczesna moda?
      Wszystkie tajemnice znają szwaczki, krawcowe i modystki. No, modystkami może wóczas ich nie nazywano. A teraz siedzą przy ogromnych stołach, pełne wyposażenie w nowoczesne maszyny do szycia, każda do innego ściegu i materiału. Szyją. Ta wszywa właśnie koronkę u mankietu, druga  dobiera odcienie satyny, trzecia kroi kaftanik, czwarta przyszywa ozdobne klejnoty do zapięcia. Maszyny furkoczą, kolory mienią się w oczach,  przemykamy między stołami, podziwając precyzję.  Nie, nic nie jest przypadkowe.  Elegant kształtem i charakterem drogocennego guza pod szyją oznajmia, jakie ma aspiracje, np. matrymonialnie mierzy w pannę o określonej wysokości posagu. Papużki pasują do buduaru z obiciem egzotycznym i afrykańską służbą; kolibry z długimi ogonami wysmuklają sylwetkę.
      Dość, bo popadniemy w rozpacz spogądając na swoje wycieczkowe kreacje. Nawet jeśli pójdziemy do najdroższej galerii, takich rzeczy nie znajdziemy. To może coś dla ducha teraz? Na przykład krzesła.  Nie, krzesło też dla ciała, a jednak nie, nie tylko. Pierwsze tuż u wejścia jest "piekielne". Skórzane grube siedzenie i oparcie misternie wytłaczane w sceny Apokalipsy. Ogień piekielny trawi grzeszników, lewiatan połyka głowę nieszczęśnika, rozpustnicy moczą nogi w smole, zwinne diabelskie postacie machają widłami na prawo i lewo nadziewając na nie potępionych jak na rożen.  Każdy chciał się do krzesła dopachać, ale nikt nie spróbował siedzieć. Zanim dopchałam się i ja, reszta już pomaszerowała do krzesła "niebiańskiego" i znowu byłam ostatnia. A przed nami hala maszynowa.  Co za fabryka? Ach, to tylko drukarnia. Czyja? Pozbierana z epok i wieków. Maszyny wciąż działające. No to próbujemy: jeden drukuje ulotkę, drugi wysmażył pierwszą stronę gazety, tylko mokra farba nieco się rozmazała. Obsługa nam pomaga, bo chyba rychło zacięłyby się w naszych rękach precyzyjne czcionki. Bawimy się w zecerów.
      Zanim obeszłam wszystkie stanowiska, jako ostatnia, grupa znowu zniknęła mi z oczu. Drzwi na prawo, korytarz w lewo, ciasnota, sznureczkiem, wężykiem... Dokąd? Nie mogę, nic nie widzę, niczego nie słyszę. A tu już poganiają. Koniec przerwy, artysta na scenę! Kawaler des Grieux czeka. To znaczy, eee, zaraz, toż to on właśnie idzie! O, nie zmyli mnie ten wąsik, granatowy żabot i monokl w oku: Piotr Beczała! W takim razie czeka na niego wodna Rusałaka albo  Marszałkowa! Nie, Marszałkowa gustuje w młodszych adoratorach ;-) Znowu się spóźniłam! Nie zdążyłam go zapytać. No to ja już skończyłam zwiedzanie.  Mogłabym skończyć w tym momencie i rozpaczać, dlaczego zawsze wypada mi miejsce na końcu peletonu. Ale ciągną nas jeszcze do jakiejś koronczarki. Jak się macha drutem, szydełkiem i macipeńkim czułenkiem? Koleżanki podziwiają. A mnie nie w smak, bo komu by się chciało to wszystko prać delikatnie, krochmalić, prasować?!
      Dobrze, koniec, wychodzimy. Jeszcze taras widokowy, odetchnąć świeżym powietrzem, wilgotnym, ale  rześkim. Kamień kolumny po lewej, ściana po prawej, omszone dachy na wprost i niżej. Chwila oddechu i wracamy. Z powrotem przez korytarze, pokoje, jakimś kołem, żeby ominąć hale maszyn, garderoby, szwalnie, pracownie krawieckie i koronkarskie. Tylko przy  "niebiańskim" krześle jeszcze się zatrzymałam chwilę. Anioły, anioły, aureole, chmurki... nuda. Wlokę się na końcu.  Wszyscy wyszli, a ja powoli zakręcam szalik, szukam rękawiczek. - Nie jesteś zadowolona? - pyta A. - Nie - mówię krótko - Kawaler des Grieux, Książę, Rudolf, Vaudemont, Belmonte, Leński mi uciekł... A, prawda, Leński zginął. - Co się martwisz, zobaczysz go jeszcze - pociesza. - Taaak,  chyba jak do Wiednia pojadę, albo do Zurychu, a najlepiej do Nowego Jorku... :-(


Zagadka: gdzie byłam?


Ta końcówka chyba była poza reżyserią ? ;-)

Romantycznie:

Basta??? Nie może być!