Wacław Berent po 30. latach czytany

      Pierwszy i ostatni raz czytałam Berenta prawie 30 lat temu. Człowiek za młodu czyta różne dziwne rzeczy. Teraz sama sobie się dziwię, co mnie wówczas w Żywych kamieniach zachwyciło. Nie dziwię się książce, dziwię się sobie, że wówczas udało mi się ją przeczytać do końca i że umiałam się nią zachwycić. Te udziwnione przestawne szyki składniowe, te archaizmy nie zawsze jasne, wydobyte z czeluści zapomnianego języka, budowane z przeczuć trochę. Język osobny. Osobliwy może nawet. Tworzenie słów złożonych: Nie ustokrotnią się już nigdy siły jego nad wielkoludów moce, bowiem zbył z własnego serca tej mocy wszystkorodnej.
      Albo te zdania  od czasownika się poczynające: 
Osłania pani swe gładkości, przy oknie opierzchłe...
Opuściła pani pieściwa królewskiego łoża puchy i wonności...
Budzi zamku nocna ponurość sumienia ponure upiory...
Śpi w dosycie rychłym król małżonek.
      Otóż, otóż to, zagadkowe dublowanie słów, spiętrzenie znaczeń nieuchwytnych (już i mnie się udzieliła maniera ;-). Jeszcze raz to zdanie: Budzi zamku nocna ponurość sumienia ponure upiory. A mogłoby być prościej: Nocna ponurość zamku budzi ponure upiory sumienia i jakie wszystko jasne. Ale nad szukaniem szukania nadal łamię sobie głowę.
     Ciekawe bardzo konstrukcje narzędnikowe zamiast porównań z biernikiem: I spalił się ćmą u pokusy pierwszego kramu... zamiast spalił się jak ćma. 

      Żywe kamienie... Kamienie żywe... Czy i nie dzisiaj można powtórzyć za wędrownym goliardem: Kędyż więc pójdę? gdzie się podzieję? co tymi czasy uczynić z sobą mam?! gdy panowie duchownego i rycerskiego stanu stracili dziś doszczętnie serc swoich ciekawość bezkorzystną. Wstawcie sobie zamiast duchownych i rycerskiego stanu kogokolwiek z tych dzisiaj na świeczniku stojących: polityków, urzędników, ekonomistów, bankierów, miliarderów, tych stojących w światłach mediów, głoszących swoje zbawcze teorie, ba, postawcie nawet rzesze naukowców, filozofów, pisarzy (!) Oni wszyscy dawno już  zapomnieli o ciekawości bezkorzystnej swoich działan, o bezkorzystnej dążności ludzkiego ducha i umysłu. Dzisiaj nic bez korzysści własnej się nie dzieje, bo zostaniesz wyśmiany lub w najlepszym wypadku pozostawiony jako wykluczony z cywilizacji zysku. Skamienieliśmy a ożywić nas nie ma komu. Alić dzieło twoje daremnie na ulicę wystawiasz: miną gapie - niezrozumieniem. 

      Kędyż więc pójdę? gdzie się podzieję? co tymi czasy uczynić z sobą mam?!

Dziś wieczorem bezpośrednia transmisja z paryskiej Notre Dame - Requiem Hectora Berlioza - ku czci zmarłego przedwczoraj Claudio Abbado. 
Pod linkiem otwiera się strona programu arte, która będzie transmitowała koncert.

http://liveweb.arte.tv/fr/video/le-Requiem-de-Berlioz-interprete-dans-la-cathedrale-Notre-Dame-de-Paris/