"Boże mój, melodia ta, o, jakież chwile przypomina..."

       150 lat temu, 4 czerwca 1872 r. zmarł Stanisław Moniuszko. Czysty romantyk, a mamy Rok Romantyzmu Polskiego. Z tej okazji właściwie można obchodzić kolejny Rok Moniuszkowski. Każda okazja dobra, aby przypomnieć sobie to, co się słyszało i poznać to, czego się nie zna. Ta aria należy do najbardziej znanych. Nawet na światowych scenach. Niestety, nie należy do łatwych z powodu karkołomnych zbitek spółgłoskowych polszczyzny. Dlatego nawet wśród polskich śpiewaków długo można szukać wykonawcy idealnego. Mnie też zajęło to sporo czasu. Mogę jednak powiedzieć, że się doczekałam. Mam szczęście żyć w epoce, która wydała kilku znakomitych wykonawców "Arii z kurantem", a Piotr Beczała jest chyba tym najlepszym. Głos fenomenalny, dykcja i artykulacja bezbłędne, interpretacja przejmująca. Każda fraza do zapamiętania, każda nuta do zasłuchania. 

Cisza dokoła, noc jasna, czyste niebo,
Księżyc płynie swobodnie po przestrzeni bez chmur.
Tajemnych uczuć niepojęta władza,
Odbiera sen, tęsknotę naprowadza,
Serca marzenie staje się potrzebą.
Tak... tak... to straszny, bardzo straszny dwór!
Prawdę mówił Maciej stary,
Są tu strachy, są tu czary...
Ten niepokój nieustanny
Myśl o wzroku pięknej Hanny,
Mówią jasno w chwili tej,
Że czarami oczy jej...
Tak... niezawodnie... bo wszedłszy pod ten dach,
Tylko mi tych oczu strach...
po chwili
Nie, nie! Nie myślmy o tym... baczność mości
Stefanie...
Wszak się przyrzekło żyć w bezżennym stanie!
Zegar bije północ.
Cóż to jest?
Maciej mówił, że od lat tysiąca,
Chyba dusza wracająca
Spoza grobu, dla pokuty
Wprowadza w obrót ten zegar popsuty.
Zegar skończywszy bić gra poloneza.
Przestał bić a teraz gra.
Słucha.
Boże mój! melodia ta,
Jakież chwile przypomina!
Niegdyś mój ojciec, w rodzinnym kole naszem
Mnie lub Zbigniewa, starszego syna,
Ucząc drewnianym władać pałaszem,
Tak często nucił ten sarmacki śpiew!
Słyszę te piosnkę
Z dziecięcych wspomnień echem,
Jak płynie z piersi ojca
Do niebiańskich stref!
Widzę, jak matka
Z anielskim swym uśmiechem
Strzeże synów,
Swoich synów
Igrających w cieniu drzew.
Zegar gra.
O matko! matko miła!
Gdyś nas osierociła,
Po twym zgonie
W ojca łonie,
Skonał ten serdeczny śpiew!
Słyszę jak rodzic
Tę pieśń swobodnie nuci,
Gdy za najświętszą sprawę
Spieszy oddać krew...
Widzę jak matka
Niepewna czy on wróci,
Wzywa Boga,
Wzywa Boga,
By łagodził wojny gniew!
Zegar gra.
O matko! matko miła!
Gdyś nas osierociła,
Po twym zgonie
W ojca łonie,
Skonał ten serdeczny śpiew!