Natura i człowiek

    Wysiadając wpadliśmy na drzewa. Gdzieś w pobliżu mieliśmy coś zwiedzać, ale nikt nie słuchał, co to miało być, bo wszyscy jak jeden mąż wyjęli aparaty i zaczęli fotografować drzewa jak dzbanki albo flakony. Skojarzenie jak najbardziej słuszne, gdyż są to drzewa butelkowe. Należą do rodziny wełniakowatych, wśród których wyodrębnia się ok. 200 gatunków, więc trudno mi określić, który to z nich. Zapewne jest to jakiś puchowiec (Ceiba speciosa lub Ceiba insignis). Pochodzą z Ameryki Południowej, ale te rosną w Barcelonie. Nie dość, że mają malownicze pnie, to na dodatek tworzą fantastyczne baldachimy ze swoich koron. Tutaj jeszcze bezlistne, ale może dlatego wyraźnie widać rozgałęzione konary. 

 
     Z kolei w dzielnicy Poblenou zwykle zwiedza się Wioskę Olimpijską, a w zasadzie nie tyle wioskę, ile bulwar i plażę. I tym razem jednak nie te atrakcje wzbudziły moje zaintersowanie. Otóż przy Avenida Icaria są drzewa. Ale jakie!

     Na początku lat dziewięćdziesiatych ubiegłego wieku dawną dzielnicę przemysłową postanowiono odnowić i unowocześnić, przystosować do ludzkich oczekiwań, co było związane z przygotowaniami do Letnich Igrzysk Olimpijskich, które miały się odbyć w 1992 roku. Niestety, ze względu na biegnącą pod ziemią kanalizację, nie można było posadzić żywych drzew, więc Enric Miralles Moya stworzył drzewiasty pasaż w stylu modernistycznym. W zamierzeniu architekta miały one łączyć rozmieszczone po przeciwnych stronach kamienice we wspólną przestrzeń, w której ludzie mogą się spotykać. Czy tak rzeczywiście jest, trzeba by zapytać mieszkańców. Mam jednak wrażenie, że drzewa butelkowe były dla Mirallesa bezpośrednią inspiracją. 
      Tak więc zwiedzając Barcelonę, można wędrować nie tylko ścieżkami Gaudiego lub trasami wytyczonymi przez najpopularniejsze przewodniki. Nie czytałam może tych przewodników dużo, ale w żadnym nie znalazłam informacji o Pasażu Mirallesa. Znalazałam go na własną rękę.