W 2011 roku UNESCO ustanowiło 13 lutego Światowym Dniem Radia w celu docenienia radia jako jednego z najstarszych i najważniejszych mediów. W erze cyfrowej ważne jest podkreślenie roli radia zwłaszcza tam, gdzie akurat media cyfrowe nie są odbierane czy to z przyczyn obiektywnych, czy też z powodu cyfrowego wykluczenia społeczności i poszczególnych osób.
Przekaz radiowy ma wiele odmian, niemal od początku istnienia docierał do słuchaczy dźwiękiem, głosem, muzyką, angażując w odbiorcach wyobraźnię słuchową. W latach trzydziestych XX wieku Zdzisław Marynowski "teatrem wyobraźni" nazwał radiowe słuchowisko. Jego specyficzną odmianą jest słuchowisko poetyckie, z reguły wykorzystujące istniejące teksty poetyckie (chociaż byli autorzy piszący specjalnie dla radia poetyckie słuchowiska, jak np. Zbigniew Herbert). Jak piszą Joanna Bachura-Wojtasik i Eliza Matusiak, autorki szkicu Dźwiękowa sztuka elitarna: "podobnie jak poezja słuchowiska poetyckie są sztuką elitarną, sztuką osobistą i intymną rozwijającą w nas emocjonalną wyobraźnię. Scenariusz i realizacja słuchowiska poetyckiego przefiltrowane są przez pryzmat wrażliwości autora i reżysera, a następnie dopełnienie sensów i idei odbywa się dzięki odbiorcy. Teatr radia nie istnieje bez słuchacza, który zwłaszcza w przypadku radiowych teatrów poetyckich dodaje od siebie wiele emocji, subiektywnego postrzegania metaforycznych obrazów".
%20+%20wk%C5%82adka%20-%20-%206c8d374d-79fb-4cfe-89eb-1523244d87e6.jpg)
%20-%20%5BNagranie%20w%20studiu%20Polskiego%20Radia%5D%20-%20%5B1r%5D%20-%206486422b-7860-4a93-8125-ae6110407bff.jpg)
%20-%20%5B%5D%20-%201bc69e31-12a9-48e6-b849-16d8cf444182.jpg)
Teatr wyobraźni :) Z nastolęctwa pamiętam przyjemność słuchania listy w Radiowej Trójce, oraz bajek dla dzieci na jedynce. Ale nigdy nie byłam bardzo radiowa. Teraz chyba powoli przekonuję się do tego teatru wyobraźni, tak jakby moja głowa potrzebowała więcej ćwiczenia, więcej podniety słuchowej. Wracam przez sporadyczne słuchanie radia w różnych językach, przez audiobooki, przez podcasty.
OdpowiedzUsuńDzień dobry, witaj! Kiedyś też słuchałam Trójki, tamte piosenki z Listy Przebojów pamiętam do dziś; teraz mam swoją ulubiona stację, słucham transmisji i podcastów, często z opóźnieniem, więc po kilku dniach, jak czas pozwala... Teraz w ogóle nie oglądam telewizji, radio dominuje zdecydowanie
OdpowiedzUsuńBył taki czas, że bez radia ani rusz, zwłaszcza rankiem przed szkołą mama wybudzała mnie radiowymi piosenkami, a w wakacje "Latem z radiem". Z mamą lubiłyśmy też słuchowiska radiowe. To był piękny, niezapomniany czas...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Notarko🙂
Rano słuchałam, gdy szlam do pracy, a właściwie zanim wstałam z łóżka, bo potem już pośpiech... Teraz wolę wieczorem
OdpowiedzUsuńCałe życia słucham radia. Ale najlepsze dla mnie były i są słuchowiska. Wtedy wyobraźnia pracuje...
OdpowiedzUsuńNo i "Lato z Radiem".... Wspaniałe...
A teraz też słucham ale RFMFM bo tam najlepsza muzyka.
Najlepsza? Hmmm... tu bym polemizowała, ale każdy słucha, co lubi... we wszystkich stacjach informacyjnych, takich jak RFNFN jest dla mnie za dużo reklam i za dużo gadania... Gdy chcę posłuchać muzyki, to wolę wiedzieć, że np. przez godzinę, półtorej będzie sama muzyka bez reklam i jakiegoś gadania nie na temat
OdpowiedzUsuńRFM najlepsze przeboje filmowe... czy jakoś tak.
UsuńA reklam też nie lubię
Rozumiem, chodzi o konkretną audycję...
UsuńJak wakacje to dla mnie tylko z "Latem z radiem". Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńKiedyś też słuchałam...
OdpowiedzUsuńRadio... ja zacząłem życie z radiem od głośnika.
OdpowiedzUsuńCzy ktoś wie co to było w latach 1950-ych?
Teraz nazwanoby to radio kablowe - centralna radiostacja w mieście miała połączenie kablowe z blokami mieszkań i mieszkańcy mogli sobie za drobną opłatą zainstalować głośnik, w którym można było słuchać Programu I Polskiego Radia.
Z perspektywy czasu oceniam go bardzo dobrze.
W roku 1998 odwiedziłem małe miasteczko w Słowacji, głośniki funkcjonowały nadal.
Gdy urodziły nam się dzieci kupiliśmy telewizor i był on istotnym meblem przez prawie 20 lat.
W Australii jest masa radiostacji, które na okrągło tłuką hałaśliwą muzykę i reklamy.
Wyjątkiem jest kilka stacji państwowych, tam trafiają się dyskusje i wywiady z ciekawymi osobami. Ale słuchowisk u nas nie ma.
Radiostacje komercyjne mają z reguły dosyć hałaśliwy program, głośna muzykę, niezbyt chyba wysokich lotów audycje, raczej dla widza masowego... Słuchowiska to w dużej mierze polska specjalność, tak mi się wydaje, choć przecież do historii przeszło słuchowisko Orsona Wellesa "Wojna światów", które wywołało panikę w społeczeństwie
OdpowiedzUsuń