Między latem a zimą

     Na wsi zwieńczeniem późnego lata pełnego owoców pracy jest święto plonów, czyli dożynki. W ludziach budzi się duch artyzmu, powstają swoiste dzieła sztuki. Eksponaty są raczej krótkotrwałe: dożynkowe wieńce, wystawy plonów, zabawne instalacje ze słomy, siana, owoców, warzyw i innych naturalnych materiałów oraz sztuka najbardziej ulotna, śpiewana. Dożynkowe korowody przemierzają drogi wiodące do kościoła, a następnie jakiś pobliski plac z prowizoryczną scenę, gdzie odbywają się festyny, kiermasze, pokazy, śpiewy i tańce. Królują pieśni dziękczynne ku chwale Boskiej Opatrzności, a w występach świeckich obyczajowa satyra. Zapał dekorowania ogarnia całą spracowaną społeczność. Wiejska ulica staje się owocowo-warzywnym ogrodem, a wiejski przystanek autobusowy zamienia się w siedzibę sołtysa. 

       W grudniu i na początku stycznia, na zakończenie sezonu, w zimowej aurze, która w tym roku dopisała, pojawiają się goście z zaświatów i egzotyczni podróżnicy.  Na placach i w kościołach powstają szopki. Kształt i wyposażenie utrwalone tradycją bywa modyfikowany dzięki inwencji lokalnych budowniczych. Co roku wybierana jest np. najpiękniejsza szopka w powiecie - spośród tych miejskich - oraz najpiękniejsza w dekanacie - spośród tych znajdujących się w kościołach. Święta Rodzina i Trzej Królowie mają za towarzystwo zwierzęta (oczywiście gipsowe, żeby nie uciekły), choinki i świetlne instalacje. 

         Jedne i drugie budowle towarzyszą mi od dzieciństwa. A mimo to nadal się nie znudziły i co roku lubię je oglądać.