Requiem paryskiego organisty

       Paryski organista, najpierw w Notre-Dame, potem w St-Etienne-du-Mont, w nieskończoność poprawiał swoje kompozycje nawet wtedy, gdy zostały opublikowane. A w ogóle jako perfekcjonista niewiele z nich zgodził się opublikować za życia. To jednak, co przetrwało, jest przykładem doskonałej wielopoziomowej harmonii. Niewiele jest kompozycji, w których organy i orkiestra brzmią tak idealnie zestrojone. Zwykle albo organy wchodzą głośno, dobitnie, przykuwając uwagę, albo za cicho, że giną. Oczywiście to zjawiska będące na pewno skutkiem wybiórczego słuchania i mojej nieumiejętności ogarnięcia wszystkiego naraz. Ale skoro ktoś jednak potrafił skomponować utwory niejako pod moje niewprawne ucho, wypada tylko się cieszyć, że i dla takich ułomnych melomanów ktoś umiał tworzyć ;-)
        Maurice Duruflé (1902 -1986) stoi w szeregu słynnych francuskich kompozytorów organistów, jak Dandrieu, Rameau, Couperin, Franck (choć z pochodzenia Belg), Saint-Saëns, Messiaen, Widor.., żeby wymienić tylko niektórych. Jego uduchowione Requiem op. 9 z 1947 r. stanowi doskonały przykład harmonii ludzkiego głosu, organów i orkiestry. Kiedy się słucha wersji bez orkiestry (są takie nagrania), sądzić by można, że utwór jest znacznie starszy, przedwiekowy, tak wyraźnie pobrzmiewają w nim tony gregoriańskiego chorału. Takie właśnie miałam złudzenie, gdy słuchałam po raz pierwszy. Z faktu, że jest to jednak dzieło współczesne, XX-wieczne,  wypada cieszyć się nawet bardziej, ponieważ oznacza to, że wciąż powstaje dużo pięknej muzyki nadającej się do słuchania, a nawet zachwycającej ;-)
        
Poniżej Agnus Dei z Requiem - wersja organowa, bez orkiestry

Pie Jesu na mezzosopran solo z organami i wiolonczelą





Libera me - wersja z orkiestrą (uwaga: brak obrazu, jest tylko muzyka)





Duruflé skomponował Requiem ku pamięci swojego ojca.