Pierwszy raz w Polsce

       Mam nadzieję, że nie ostatni, to znaczy na pewno nie ostatni, bo 8 stycznia będzie w Krakowie. Moja nadzieja dotyczy tego, że kiedyś może uda mi się usłyszeć na żywo, bo nagrań słuchałam, płyty mam, a wczoraj podziwiałam w transmisji.
        Max Emanuel Cenčić, pochodzący z Zagrzebia, a od szóstego roku życia mieszkający w Wiedniu, jeden z  najbardziej rozpoznawalnych dzisiaj kontratenorów. Niedzielny koncert na zakończenie Festiwalu Actus Humanus w Gdańsku skomponowany został w całości z muzyki XVIII-wiecznej Wenecji: Vivaldi, Caldara, Porta, Galuppi, Giacomelli, Gasparini, Brescianello, Albinoni - wenecka plejada od najbardziej znanych, po zapomnianych. Super!
         Nie ukrywam, nie ukrywam wcale - miałam w tym programie utwór najbardziej oczekiwany: Sposa, non mi conosci Giacomellego z Merope, opery, której w całości nigdzie znaleźć nie mogę, ale aria jest wspaniała. Tak sobie myślę, że jeśli kiedyś wreszcie zdobędę się na ułożenie prywatnego rankingu najpiękniejszych arii świata (teraz modne są wszelkie rankingi, a co!), wszystko wskazuje na to, że ta właśnie znajdzie się na miejscu pierwszym.
          Na początku Cenčić jakoś tak powoli się rozkręcał, Giacomelli był w drugiej części, to już zabrzmiało świetnie. Nie do końca mi jego interpretacja w ucho wpadła, ale... przyzwyczaję się, tylko jeszcze kilka razy muszę posłuchać ;-) W zasadzie do głosu śpiewaka też musiałam się przez pewien czas przyzwyczajać. Nie wczoraj, tylko w ogóle. Trwało to kilka miesięcy, może rok, może dwa. Musiałam się oswajać, wsłuchiwać, początkowo z rezerwą. Wczoraj usłyszałam wreszcie, że on ma przecież świetne doły, a to trudne przy tej technice. I chyba dlatego interwały wychodzą mu widowiskowo. Za to wciąż nie lubię nadmiernego wibrato, wolę delikatniejsze. na szczęście nie nadużywa. Niemniej, biorąc pod uwagę dotychczasowe moje muzyczne przygody z Cenčićem, wczoraj ostatecznie przekonałam się, że wielkim śpiewakiem jest.
          A na koniec to już był prawie karnawał. Dwie brawurowe arie Vivaldiego - on naprawdę "mordował" śpiewaków. Natomiast na bis, choć po włosku, aria z opery Hassego, kompozytora niemieckiego, ale przecież zmarłego w Wenecji. Pomiędzy ariami zespól Il Pomo d`Oro pod kierownictwem Riccardo Minasiego wykonywał utwory instrumentalne także tych samych kompozytorów. Wenecja została więc zagrana i zaśpiewana :-)
Czyli co? Czas założyć maskę i wyruszyć w korowodzie wzdłuż kanałów ;-)

Taka sobie perełka: Mormorando quellea fronda z La costanza combattuta in amore Giovanniego Porty z 1716 r.

No i ten "bezwzględny" dla ludzkiego głosu Vivaldi: Anche in mezzo a perigliosa