Lądem, wodą i mostem

     (I zagadka dla dociekliwych -, o której więcej napiszę moze następnym razem ;-)



      Nie mam pomysłu na kolejną część relacji z Litwy, więc bardzo chaotycznie kilka obrazków i wspomnień. 
       Liszkawa (Liŝkiava) to niewielka wieś położona na lewym brzegu Niemna. Początek jej istnienia  - jak to się mówi - ginie w pomroce dziejów.  Legendy głoszą, a badania archeologiczne potwierdzają, że miejsce to zasiedlali Jadźwingowie, a na Górze Zamkowej siedzibę swoją miał Mendog. Dzisiaj o dawnej świetności świadczy przepiękny kościół Świętej Trójcy (pocz. XVIII w.) z niezwykłym, rzadko spotykanym rokokowym wystrojem wnętrza oraz resztki dawnej zamkowej architektury.  Monumentalność kościoła, pierwotnie wchodzącego w skład kompleksu architektonicznego połączonego z klasztorem dominikańskim, wywiera dodatkowe wrażenie ze względu na usytuowanie na wysokiej skarpie nad brzegiem Niemna oraz w zestawieniu z liczbą mieszkańców tej obecnie wymierającej wioski. Otóż mieszkają tutaj tylko 32 osoby.  

 Na zdjęciach kolejno: fresk w kruchcie kościoła w Liszkawie,  inkrustowane drewniane ławki oraz rokokowa ambona










      "Niemnie, domowa rzeko moja" - pisał wieszcz Adam.  Rejs po Niemnie trwa godzinę, leniwie płynie sobie barka płosząc żerujące przy brzegu kaczki, w górze przeleciały żurawie, Niemen  rozwija przed oczami  zakręty odsłaniając  przybrzeżną dość dziką przyrodę.  

      

  U góry po lewej widok na Niemen ze skarpy w Liszkawie, powyżej widok brzegu Niemna podczs rejsu, obok pierwsze budynki Druskiennik, gdzie rejs się kończy.









        Rejs z Liszkawy do Druskiennik trwa godzinę. Druskienniki to we współczesnej Litwie największy i najbardziej znany kurort uzdrowiskowy, słynący ze złóż soli mineralnych i pokładów borowiny. Nagromadzenie czterogwiazdkowych hoteli pozwala się domyślać, że jest to także kurort najdroższy ;-) Status miejscowości leczniczej nadał mu jeszcze Stanisław August Poniatowski.  Obecnie znajduje się tutaj jeden z największych w Europie aquaparków, o którego zjeżdżalniach nic nie powiem, bo nie próbowałam. Moje podziwianie ograniczyło się do spaceru deptakiem,  uliczkami z drewnianą zabudową przypominającą nieco Nałęczów, próby targowania się o cenę porcelanowych filiżanek na miejscowym kiermaszu oraz wysłuchania i obejrzenia grającej fontanny. 

  Fragment wystroju knajpy w Druskiennikach, styl miejscowo-rustykalny







       Dalsza część wodnej wycieczki miała miejsce w Trokach, dawnej stolicy Litwy, z rozpoznawalnym zamkiem położonym na wyspie jeziora Galwe. Okolice przypominają mazurskie pojezierze, gdyż w sumie znajduje się tutaj ponad 30 jezior. Stolicę założył w Trokach Giedymin, a przejął po nim Kiejstut. Tutaj urodził się także syn Kiejstuta - Witold. Zamek pierwotnie leżał na dwóch wyspach i składał się z dwóch części: dziedzińca z bramą wejściową i wieżą obronną oraz za zamykaną drugą bramą części drugiej - właściwego zamku z pomieszczeniami mieszkalnymi na piętrach.  Dzisiaj tej fosy nie ma ze względu na obniżenie poziomu wody w jeziorze i pod mostem łączącym obie części można przejść suchą nogą. Do samej wyspy jednak przechodzi się po drewnianym moście. 
      Naprzeciwko zamku, po drugej stronie jeziora bieleje fasada XIX-wiecznego pałacu Tyszkiewiczów. Pałac służy celom kulturalnym, organizuje się w nim koncerty i wystawy.  Otacza go dwudziestohektarowy park w stylu francuskiem, projektowany na zamówienie hrabiego Józefa Tyszkiewicza przez Eduarda Andre. 
      Troki to miejscowość z unikalną zabudową w stylu karaimskim. Karaimi, będący odłamem judaizmu, sprowadzeni zostali z Krymu przez Witolda  jako jeńcy wojenni i tutaj osiedleni. Mieszkają tutaj do dzisiaj pielęgnując swój język i obyczaje. Zabudowę karaimską rozpoznać można po szczytowym usytuowaniu domów z trzema oknami od ulicy: jedno okno jest dla Boga, drugie dla księcia Witolda, trzecie dla domowników. W Trokach działa też świątynia karaimska - kinesa. I można spróbować karaimskich kibinów, czyli pierożków z kruchego ciasta, przypominającego trochę francuskie,  nadziewancyh mięsem. Oryginalne kibiny nadziewane były mięsem baranim, dzisiaj można dostać w trzech smakach: drobiowym, wieprzowym i z baraniną. A poza tym opychałam się blinami i cepelinami. Bliny w wersji żmudzkiej, z nadzieniem mięsnym. Za to cepeliny całkiem jak polskie pyzy z mięsem, tylko pięć razy większe :-)

   

Zamek w Trokach i dawna fosa odzielająca dwie części zamkowe

  

Karaimskie domy z trzema oknami i kinesa - świątynia


I jeszcze jeden mieszkaniec Troków ? :-)) Trocki Pers parkingowy :-)

Zdjęcie jeszcze jedno z rejsu odnalazłam, zawieruszyło się wcześniej: