Między deszczami

   Moje ludzie na ten długi weekend pojechali na Słowację. Ja zostałam i, co tu kryć, co i rusz mokłam. Żeby wychylić głowę z domu, łapałam krótkotrwałe prześwity między napływającymi zewsząd chmurzyskami. Oni tam gdzieś rozkoszują się w ciepłych basenach, a ja miałam jak nie prysznic to ulewę prosto z nieba. Już myślałam, że nic z tego nie wyjdzie. Ale wczoraj między jedną a kolejną siną nawałnicą wsiadłam na rower, potem do busa i jadę. Po drodze z roweru zlazłam, bo już jechać się nie dało, tak zacinało prosto w twarz. Dobrze, że kalosze miałam. Potem w busie tylko patrzyłam: lunie czy nie lunie. Nie lunęło, to wysiadam przystanek wcześniej, wdepnęłam do koleżanki, bluzkę zmieniłam, spodnie postanowiłam wysuszyć na sobie, i poszłyśmy. Spotkałam

panią Jolę z Włodawy i jej podniebne anioły.

(mam tylko nadzieję, że nie przekręciłam imienia, a zgubiłam wizytówkę)

Z aniołami się zaprzyjaźniłam i zaprosiłam jednego do swojego domu. 

Z biłgorajskim lutnikiem, panem Romanem, rozmawiałam o pasji do skrzypiec i fenomenie biłgorajskiej suki, która zawędrowała nawet na japoński dwór cesarski:

 Trzy suki w środku i skrzypce po lewej.

 Lutnik i jego kolekcja.












      Co ciekawe, pan Roman modeluje drewniane boczki skrzypiec na zimno. Według profesora Bogdana Skalmierskiego z Politechniki Śląskiej, tak właśnie budował swoje instrumenty Stradivari. Dlatego dzisiaj, gdy powszechnie stosuje się modelowanie na gorąco, nie można odtworzyć brzmienia instrumentów lutnika z Cremony. 

Na koniec pan Roman specjalnie dla mnie dał pokaz gry na tym unikatowym instrumencie

       A ze sceny leciała muzyka kapel wszelakich, śpiewy i koncert zespołu Krywań. Tak dla wieczornej poprawy nastroju po dwudniowych deszczach.