Tylko słucham

A nowy wpis dla tych, którzy wolą czytać książki   TUTAJ   


       Tak sobie posłuchałam, koncert urządziłam według własnego konceptu. Poprzez radio Diana Damrau w partii Violetty jeszcze ujdzie, a Francesco Demuro jako Alfredo Germont nie zapadł mi w pamięć. Niemal trzy lata temu w TWON śpiewał partię Edgarda w Łucji z Lammermoor, tylko że wtedy moje uszy i oczy były zwrócone na Aleksandrę Kurzak, w której blasku inne gwiazdy pogasły. Pamiętam tylko, że aktorsko był teatralny dosyć. Teraz nie widziałam go jednak, tylko słuchałam. Marginalnie. Urządziłam sobie inny koncert w zaciszu domowym.
      Gdybym nie wiedziała, kto śpiewa, mogłabym się pomylić. A nawet na pewno bym się pomyliła nie rozpoznając męskiego głosu w altowej tonacji. Jochen Kowalski ma głos najbardziej zbliżony do brzmienia altu kobiecego. Dopiero przy drugim i kolejnym słuchaniu udało mi się wyłapać różnicę. 




Tutaj zaś śpiewa Bacha, arię  Stirb in mir z kantaty Gott soll allein mein herze haben. Interpretacja najbardziej dramatyczna spośród tych, które znam. Tekst mówi o wewnętrznym wyciszeniu, duchowej ascezie, apatii, rezygnacji z pogoni za wartościami materialnymi, toteż raczej ma charakter medytacji. Tymczasem u Kowalskiego jest jakieś takie wewnętrzne zmaganie się, wahania nastroju, psychomachia.

Dobry jest, naprawdę dobry.
Wyczytałam w jednym z wywiadów, że niegdyś w dzieciństwie zachorował, czego skutkiem było powstanie pewnej wady strun głosowych,  która pozwalała mu śpiewać, zachowując wysoki głos. Początkowo karierę śpiewaczą rozwijać chciał jako tenor, ale po odkryciu innych możliwości, przekwalifikował się na kontratenora.
Jeszcze jeden fragment z Vivaldiego.

Na koniec jeszcze jeden Bach w wykonaniu Jochena Kowalskiego. Na potwierdzenie tego, co napisałam na początku. Bez wiedzy, kto śpiewa, trudno byłoby rozpoznać, że to mężczyzna. Tutaj jego głos naprawdę przypomina alt żeński. Na przykład Scholla od razu można rozpoznać ze względu na pewną "metaliczność". Kowalski ma coś w głosie, jakąś taką ciemność, która nadaje mu większego dramatyzmu. Idzie z tym w parze oczywiście doskonała technika, operowanie dynamiką, frazowanie, panowanie nad oddechem.