Ostatnia podróż do Betlejem

     Ostatnia w tym sezonie ;-) Za rok spotkamy się znowu. Tymczasem jednak czas pożegnać się ze świątecznym nastrojem dzwoneczków, anielskim pieniem, stajennym ciepłem i królewskimi darami. Jeszcze w kościele zabrzmiały chóralne kolędy a`capella, jeszcze orkiestra dała popisowy koncert świątecznych melodii od Cichej nocy poczynając, przez Mędrców świata, po hitowe Jingle bells śpiewane od przedszkola na wszystkich zajęciach języka angielskiego. 
      Było mroźno, padał śnieg i aż się chciało pozostać w świetle choinkowych lampek, żeby posłuchać regionalnej Orkiestry Dętej im. Czesława Nizio i Chóru Męskiego "Echo". No cóż, skoro Czesia zapuszcza się w rejony mało znanej prowincji poetyckiej, to i mnie niech będzie wolno pisać o kulturze prowincjonalnej. Wspomniana orkiestra gra od 95 lat, a chór działa niemal 55, czyli ja początków nie pamiętam ;-) A 10 stycznia, jeszcze  w samym środku świątecznego czasu, spotkali się grający, śpiewający i słuchający na wspólnym koncercie. Wiecie jak to jest śpiewać z orkiestrą? Wspaniałe uczucie :-) Nawet gdy się trochę fałszuje, przynajmniej nikt nie słyszy ;-) Puzony miały na szczęście większą moc przebicia. 
       Natomiast wczoraj, ostatniego dnia stycznia, Scena Amatora zaprezentowała jasełka Na wyścigi do Betlejem na podstawie scenariusza Karola Mastalerza i w reżyserii Alicji Jachiewicz, aktorki filmowej i teatralnej, pamiętnej Niteczki z filmu Kolumbowie. Mastalerz jest autorem unowocześnionej, pełnej humoru wersji ewangelicznej opowieści, w której osią dramatyczną jest najpierw wyścig pasterzy z królami, następnie zaś pościg Herodowego Hetmana, który wstrząśnięty rozkazem zabicia betlejemskich dzieci zamierza porwać Jezusa, aby go uratować z rzezi. Hetmana ubiegła Jagna, wścibska służąca, która jak profesjonalny szpieg nagrywa rozmowę Heroda z Hetmanem i w te pędy biegnie ostrzec Świętą Rodzinę przed grożącym niebezpieczeństwem. Dopełnieniem metody podsłuchowej (skąd my to znamy?) jest nieoczekiwane ujawnienie się dwóch Pasterzy jako wyspecjalizowanych agentów,  z których jeden przedstawia się: My name is Maciek, James Maciek wymachując stosownym pistoletem i zakładając ciemne okulary (skąd my to znamy?) ;-)
        A więc Pasterze są przebrani, Hetmana pacyfikują jako terrorystę (zanim zostanie uznany za niewinnego), Jagna przedstawia się jako wykwalifikowana pomoc domowa wyposażona w ukrytą kamerę, Herod jest przygłupim nieco satrapą, który odwiedzających go Królów, co za gwiazdy szli ogonem/ nie, nie byli niebezpieczni/ to wariaci jacyś śmieszni ewidentnie lekceważy. Trzeba iście diabelskiej cierpliwości (w roli diabła rewelacyjny, chyba najlepszy  z całej obsady, Sławomir Pluta), aby uświadomić zaślepionemu władcy rzeczywistą skalę zagrożenia. Na szczęście wplecione w tekst tradycyjne polskie kolędy łagodziły farsowy charakter fabuły, nie pozwalając zapomnieć, że mamy do czynienia z cudem Bożego Narodzenia a nie filmem o agencie 007.