Dialog ;-)

(Na Zapiskach macierzystych o romantycznym zwiedzaniu Rzymu) 


- Pierwotne zaklęcia magiczne mogą być poezją, ale nie wiedzą o tym, nie chcą nią być.
- Kiedy szukamy przyczyny szerzenia się zabobonu, wypada przyznać ze wstydem, że nie ma chyba innej, niż dziecinne wierzenia, że wszytko co drukowane jest prawdziwe - a zwłaszcza jeśli jest drukowane pięknymi słowami.
-  Pewnego mroźnego dnia, ostatniego dnia grudnia kończącego się roku, który my nazywamy rokiem 406, rzeka Ren zamarzła zupełnie, stwarzając naturalny most, na który czekały setek tysięcy wygłodzonych mężczyzn, kobiet i dzieci. Byli to barbari - dla rzymian nieokreślona, splątana masa Odmieńców: osobników niegroźnych, trochę kłopotliwych awanturników, z którymi nie ma się ochoty wchodzić w bliższe kontakty, jednym słowem nie-Rzymian. W swoich oczach byli ono zapewne czymś więcej, ale ponieważ analfabeci zostawiają po sobie niewiele dokumentów, ich opinii o sobie możemy się tylko domyślać.
- Nic nie jest mniej pewne niż rzekomy postęp ludzkości.

- Wolność wyboru nie kryje się w świecie, który widzimy, lecz w tym, że możemy patrzeć w tym lub innym kierunku albo w ogóle zamknąć oczy.

- Pacyfizm jest bardzo często używany przez przyszłych najeźdźców do moralnego rozbrajania ofiar.

- Podłożem zabobonu jest zabobonna wiara w ludzkość i w równość ludzi. 

- Ludzie w istocie nie mają tak skomplikowanych charakterów, jak to bywa przedstawiane w książkach...(...) Charakter człowieka nie jest aż tak istotny dla przebiegu jego życia, jakby to wynikało z lektury zachodniej literatury pięknej i opracowań krytycznych. Twierdzenie, że głównym celem psiarza powinno być tworzenie złożonych charakterów, kłóci się z potoczną wiedzą o życiu. 
- Wypada sobie zdać sprawę, że artysta niczym nie góruje na d innymi ludźmi, nie jest ani autorytetem moralnym, ani uprawnionym kaznodzieją etyki religijnej. Z tego, że umie dobrze przedstawić czyny ludzkie nie wynika, by posiadał ten autorytet. 
- To jednak prawda, że żyjemy w mrocznych czasach, skoro człek mądry musi snuć myśli, które są między sobą sprzeczne.
- Istnieją dwa podstawowe rodzaje bełkotu: pierwszy polega na używaniu słów, których nikt w ogóle nie rozumie, drugi na używaniu wyrażeń w zasadzie zrozumiałych dla słuchacza względnie czytelnika, ale stosowanych w znaczeniu najzupełniej obcym przyjętemu w danym środowisku.


W rozmowie udział wzięli: Wystan Hugh Auden, Józef Bocheński, Thomas Cahill, Umberto Eco i Orhan Pamuk.