Nie oddychać, kiedy gram!!!

(Nowość na zapiskach macierzystych: Biały kamień z duszą)    

 ( O pobycie Mickiewicza w romantycznym Rzymie na Zapiskach macierzystych)


          Jeśli komuś się wydaje, że czasy największych dziwaków wśród muzyków czy - ogólnie rzecz biorąc artystów - przeminęły dawno temu, to ma rację: wydaje mu się ;-) Na szczęście wciąż zdarzają się oryginały, dzięki którym muzyka nie jest wcale nudna, a udział w koncercie to prawie jak survival. Bo jak bez specjalnego treningu przetrwać występ takiego Keitha Jarretta?
          Keith Jarrett (ur. w 1945 r.) z widzami się nie patyczkuje. Najważniejszy jest on i jego muzyka. O randze jego dokonań w historii muzyki współczesnej najlepiej świadczy popularny dowcip:
Chick Corea, Herbie Hancock i Keith Jarrett spotykają się w niebie. Corea się chwali: "Wiecie, ponoć Bóg powiedział, że jestem najlepszym pianistą na świecie". Na to protestuje  Hancock: "Nie, nie, nie, to o mnie Bóg tak powiedział". Spór spokojnie rozstrzyga Jarrett:" Zapewniam, że o żadnym z  was niczego takiego nie mówiłem".
          Na jego koncertach nie wolno nagrywać, błyskać fleszem, trzaskać migawką aparatu, nie wolno kasłać, kaszleć, kichać, szurać nogami, tym bardziej pozostawić niewyłączonego telefonu, który znienacka zadzwoni. Operatorom kamer nie wolno świecić mu prosto w oczy, nie  wolno latać po sali z kamerą, nie wolno nic - tylko słuchać. Co się stanie, jeśli ktoś złamie zakazy? Ano, różnie to bywało: w najdelikatniejszym razie koncert zostanie po prostu przerwany. Ale bywało i ciekawiej. Pianista i kompozytor potrafił głośno i to nie przebierając w słowach zwrócić uwagę publiczności na niestosowność zachowania,  innym razem zażądał przetłumaczenia włoskim kamerzystom stanowczego nakazu wyłączenia wszystkich kamer i zaprzestania świecenia czerwonym światłem, a kiedyś,  gdy żadne żądania i prośby nie pomagały, a ktoś wciąż robił zdjęcia z publiczności, nakazał wygaszenie wszystkich świateł i występ odbył się w całkowitej ciemności. Słynne są przypisywane mu porady dla melomanów, aby na koncerty brali tabletki od kaszlu, a muzykom sugeruje używanie gazu pieprzowego wobec niezdyscyplinowanych słuchaczy. Te ostatnie nie są autentyczne, choć doskonale oddają charakter muzyka. W Internecie można znaleźć bowiem rzekome profile Jarretta, gdzie fani albo antyfani zamieszczają takie wymyślone kwiatki. Najciekawsze bowiem jest to, że Jarrett nie prowadzi oficjalnej swojej strony internetowej czy profilu na Facebooku czy Twitterze, bo jeszcze jednym z jego dziwactw jest wrogość wobec nowinek technologicznych, technicznie przetworzonego dźwięku i elektrycznych instrumentów. Tylko raz dał się namówić na wykorzystanie elektrycznego fortepianu we współpracy z Milesem Davisem.
        Keith Jarrett naukę gry na fortepianie zaczął w  wieku trzech lat. Przeszedł kolejne stopnie poznawania klasyki od Bacha, Mozarta, Beethovena, a nawet polskiego kompozytora Maurycego Moszkowskiego, po nastoletnie zauroczenie jazzem. Oba te nurty muzyczne obecne są w całej jego twórczości. Z jednej strony wykonuje improwizowane  koncerty solowe, z drugiej zaś nagrywa klasyczne dzieła Bacha, Szostakowicza, Haendla czy współczesnego Arvo Parta.  Sam też komponuje w stylu bardzo klasycznej muzyki.
         Na podziw zasługuje jego multiinstrumentalna biegłość. W studyjnych nagraniach swoich płyt potrafił grać na fortepianie, fletach, saksofonie (który jednak z czasem porzucił), perkusji. Niemal samowystarczalny.  Jak widać, dziwak absolutny, ale jak gra!