Zabawy weneckie w Zamku Królewskim

          Wdzięczne arietki, wokalne popisy Szaleństwa, Nauczyciela Muzyki, Gondoliera, Miłości oraz samego Króla Karnawału, zabawne przebieranki w celu zdemaskowania niewczesnego donżuana, muzyczna burza serpentyn - rozbrzmiewały i bawiły 1 lutego w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego w wykonaniu bardzo młodego zespołu studentów Wydziału Wokalno-Aktorskiego, Barokowej Orkiestry Kameralnej Akademii Muzycznej oraz uczniów Szkoły Baletowej z Gdańska. Najpierw okazało się, że przybyłych słuchaczy i widzów jest więcej niż krzeseł. Do Sali Balowej wjechały dostawki. Potem Król Karnawał sprawdzał jak brzmi jego głos z różnych miejsc. A następnie zaczęło się przedstawienie.
           Andre Campra (1660 - 1774), syn chirurga i skrzypka amatora, przez wiele lat pełnił funkcję maitre de musique w kościołach w Arles, Tuluzie, a następnie Notre Dame w Paryżu. Komponuje dzieła o charakterze religijnym: motety, polifoniczne msze, Requiem. Jednocześnie pociąga go opera i muzyczny dramat. Przez pewien czas pełni funkcję głównego muzyka na dworze księcia Conti. Pod koniec życia powraca do komponowania dzieł religijnych. Ostatecznie jednak dla rozwoju europejskiej muzyki zasłużył się jako twórca oryginalnego gatunku opery-baletu. Już pierwsza z nich - L`Europe Galante (1697) przyniosła mu, chociaż anonimowo, spory sukces. Jednak największe powodzenie przyniosły Les fetes venitiennes (Fety weneckie czy inaczej Zabawy weneckie, 1710), które już w roku premiery miały co najmniej 50 przedstawień.
             Opera-balet to utwór o charakterze swobodnym, żartobliwym, wesołym, z elementami parodii. Nie ma tutaj charakterystycznej dla poważnej opery koturnowości i patosu. W Zabawach weneckich Campra sparodiował słynne arie z oper znanych i wystawianych ówcześnie autorów, jak Lully`ego czy Destouchesa. Najbardziej widowiskowa jest scena burzy, również zapożyczona z "hitów" osiemnastowiecznej opery paryskiej. Zabawy weneckie, jak i inne opery-balety, składają się z luźnych scen, które w dowolny sposób można wybierać i przestawiać. Sam kompozytor zmieniał ich zestaw nawet już po premierze, dopisywał kolejne.
            Spośród dziewięciu części młodzi artyści z Gdańska wybrali sześć. Król Karnawał - zabawny w tej partii Kamil Skrouba - zaprasza całe towarzystwo do zabawy, a sekunduje mu rozwibrowane sopranowe Szaleństwo - Magdalena Nanowska. Nikt nie słucha Rozsądku, a szkoda, ponieważ Katarzyna Okońska w tej partii oraz kreująca w kolejnej scenie postać piastunki Nerine dysponowała wspaniałym i porywającym głosem. Nauczyciel Muzyki - Michał Grabczuk - uwodzi Leonorę (Anna Bienias) spod opiekuńczych skrzydeł Nerine, Amor - Maria Malinowska- śpiewa pochwałę nowych obyczajów, porzucone kochanki, ukrywając początkowo tożsamość za weneckimi maskami, demaskują Leandra (Piotr Wierzchnicki), gdy tymczasem inni adepci sztuki miłości: Gracz (Mikołaj Zgódka) i Gondolier (Mirosław Małecki) w popisowych ariach zachęcają do zdobywania kobiecych serc. Końcową scenę po burzy na Placu św. Marka wypełnia pełen entuzjazmu chór wzywający wszystkich do korzystania z uroków życia i miłości póki czas.
             Jak na utwór kompozytora, który zmarł, jakby nie było, w Wersalu, Sala Wielka Zamku Królewskiego w Warszawie to miejsce bardzo odpowiednie. I ja tam byłam, świetnie się bawiłam, tegoroczny karnawał zaliczyłam. Młodzi muzycy grali i śpiewali radośnie i z werwą, bawiąc się przy tym niezgorzej, śpiewacy wzruszali świeżością i energią, a kostiumy z epoki pozwalały wyobraźni przenieść się w przeszłość karnawałowych zamkowych zabaw, niekoniecznie zresztą tylko weneckich. Czegóż chcieć więcej?

A tak wystawiano Les fetes venitiennes w paryskiej Opera Comique