Polacy w MET

    Tak, słuchałam wczoraj transmisji z MET, gdzie zadebiutował jako reżyser Mariusz Treliński. Nie, nie pojechałam jej oglądać na dużym ekranie i chyba nie żałuję, bo nie wiem, czy mroczne klimaty inscenizacji w połączeniu z psychodeliczną symboliką pozwoliłyby mi w pełni rozkoszować się dziełami Czajkowskiego i Beli Bartóka.  
         Przyznaję, nie zawsze rozumiem interpretacyjne pomysły Trelińskiego. Mam wrażenie, że - jak to mówią - muzyka nie przeszkadza mu w scenicznym prezentowaniu własnych wizji. Tylko czy mnie akurat najbardziej interesuje psychoanaliza pokręconego wnętrza reżysera? Dlatego nie, niespecjalnie żałuję, że nie oglądałam, zadowalając się transmisją radiową. Jeśli z jakiegoś powodu miałabym troszeczkę żałować, to tylko ze względu na Piotra Beczałę  w partii Vaudemonta. Jego pojawienie się w romantycznej arii i w dialogu z tytułową Jolantą (Anna Netrebko) nie zawiodło moich oczekiwań. Nawet więcej, obawiałam się, że Beczała zaśpiewa zbyt "słodko", czego nie lubię. Na szczęście pan Piotr w sposób doskonały zharmonizował elementy liryczne z dramaturgicznym niepokojem zakochanego rycerza. Kiedy jednak przypomnę sobie ze zdjęć zamieszczonych po premierze (29 stycznia) kostiumy śpiewaków, w  tym właśnie Vaudemonta ustrojonego w pikowaną białą ni to kurtkę, ni marynarę, cieszę się, że jednak tego nie oglądałam. Nie oczekuję, że reżyser ubierze go, jako na rycerza przystało, w średniowieczną zbroję, ale co to miało być właściwie? Spotkanie z dziewczyną na Gubałówce?! Toteż w zupełności wystarczyło mi podziwianie muzycznych walorów Jolanty, jednoaktowej, ostatniej opery Piotra Czajkowskiego, z której on sam nie był zbytnio zadowolony.
         Zamek Sinobrodego z kolei, jedyna opera Bartóka, jeszcze bardziej nie był do oglądania, bo i muzycznie rozczarował. W zasadzie, gdybym nie czytała wcześniej, nie wiedziałabym, o czym to jest. Chociaż może wówczas sceniczne rozwiązania naprowadziłyby mnie na jakieś właściwe tropy ;-) Nie mogąc się skupić na śpiewie Nadji Michael w partii Judyty, bo było nierówno, ani Michaiła Petrenki w partii Sinobrodego, ponieważ w ogóle mi nie pasował do charakteru postaci, próbowałam wsłuchać się w warstwę orkiestrową. Cały czas coś mi przeszkadzało, ale nie da się ukryć, że Bela Bartók umiał komponować piękną muzykę. Kolejne sceny i dramatyczny dialog między bohaterami znajdują wyraziste, wręcz kongenialne przełożenie na przejmujące frazy instrumentów: dętych, czelesty, smyczków, organów, harfy, klarnetu... Wszystkie mają swoje uzasadnienie w ewokowanych obrazach okrutnej baśni o czwartej żonie Sinobrodego, która dołączy do zamordowanych trzech swoich poprzedniczek. 
         Tak, czuję niedosyt, bo Zamek Sinobrodego trwa zbyt krótko, aby prześledzić wszystkie jego muzyczne ścieżki. Czy debiut Mariusza Trelińskiego w Metropolitan Opera był udany? Zapewne tak, jeśli wziąć pod uwagę całkiem pochlebne recenzje, z jedną tylko totalnie krytykującą reżyserskie pomysły. Kontynuacja już została zapowiedziana - na otwarcie sezonu 2016 Treliński będzie w Met reżyserował Tristana i Izoldę Wagnera. Czy poza nim pojawią się w ekipie inni Polacy? Tym razem bowiem, poza Piotrem Beczałą, który jednak rekomendacji nie potrzebował, gdyż jest stałym bywalcem nowojorskiej sceny, w przygotowaniu udział brali: Boris Kudlička jako autor scenografii, Marek Adamski odpowiedzialny za kostiumy, Tomasz Wygoda - autor choreografii oraz Bartek Macias odpowiedzialny za projekcje wideo. Nie, kompletnie nie wiem, czego się spodziewać planowanej kolejnej reżyserii Trelińskiego w MET. Może zanim dojdzie do ewentualnej transmisji pojawią się recenzje i sprawozdania opatrzone zdjęciami i będę mogła łatwiej podjąć decyzję: oglądać czy słuchać. A tymczasem wezmę się do tego Bartóka i posłucham innych wykonań, bo warto. 


A tymczasem Anna Netrebko jako Jolanta


 I w duecie z Piotrem Beczałą: