Pozbierane z różnych miast

     Co należy odpowiedzieć, gdy przewodnikowi wyrwie się niechcący pytanie, co byśmy chcieli zobaczyć? Być może są jakieś pisane lub niepisane zasady, które  regulują jaka powinna być odpowiedź, ale ponieważ ich nie znam, powiedziałam, co uważałam za ważne: Chcę zobaczyć oczywiście Praską Operę! Nie będę opisywać reakcji pozostałych uczestników  wycieczki ani przewodnika. Wszystkim się spieszyło gdzie indziej.  Ale Operę widziałam. Z zewnątrz. 

       Neoklasycystyczna fasada wywiera przyjemne wrażenie. Opera powstała w 1888 roku w miejscu drewnianego Teatru Niemieckiego. Śpiewali tutaj Enrico Caruso i Jan Kiepura. Kolumnadową fasadę po bokach dachu wieńczą postacie Dionizosa i muzy komedii Talei. W odróżnieniu od Opery Narodowej, która siedzibę ma w Teatrze Narodowym tuż nad Wełtawą, tutaj w pobliżu dworca kolejowego spektakle wystawia Praska Opera Państwowa (Statni Opera Praha). W dniu otwarcia Opery, 5 stycznia 1888 roku, wystawiono Śpiewaków norymberskich Richarda Wagnera. Kiedy podeszłam bliżej zobaczyć, na cóż to wybrała się czeska publiczność tego wieczoru, gdy  tam zawędrowałam, na afiszu był Nabucco Verdiego. Jakże im zazdrościłam! 

       Ze względu na ograniczający wycieczkowy grafik wygodniej jest wędrować samodzielnie. Można się zatrzymac tam, gdzie oczy poniosą albo dusza satrzymuje się w pędzie. Przed gotyckim mistycznym krucyfiksem w toruńskim Kościele św. Jakuba  stałam dobrych parę minut., podziwiając misterną robotę XIV-wiecznych rzemieślników. 

     

Stylizowane konary krzyża-drzewa z wpisanymi w liściastopodobne zakończenia postaciami proroków budzą setki skojarzeń z biblijnymi wzorcami. I z poezją:

Drzewo wspaniałe, drzewo zielone,

pełne hałasu i klejnotów.

Błogosławione drzewo błyszczące,

drzewo ludzkiego rodzaju.

Na gałęziach

siedzi dwunastu krzyczących proroków.

     (A. Świrszczyńska,  Fresk)

Siedzi  dwunastu? Siedzi. Obrazy i symbole się powtarzają bez względu na dziedzinę sztuki. Każda epoka dopisuje do nich nowe znaczenia. Kiedy Edward Dwurnik malował Manewry w Radomiu z czołgiem na pierwszym planie, była to reakcja artysty na rzeczywistość. Aktualność dzieła wystawionego na sprzedaż w witrynie warszawskiej galerii jakby dzisiaj zmalała. A może po prostu dla pokolenia urodzonego później stała się niezrozumiała. 

Wierząc we własne odczuwanie czasu, zapominamy, że doświadczenia naszych dni nie są oczywiste dla innych. Bo cóż, ja też nie potrafię się domyślić, do czego służyć mógł  kamienny słupek, tak ciekawie w dodatku ozdobiony, stojący na ganku nad krużgankami Collegium Maius w Krakowie.

Może stał na nim ktoś w postawie szlachetnej i dumnej, a może żacy opierali na nim swoje ciężkie kałamarze z inkaustem. Obok była jeszcze całkiem współczesna  popielniczka, ale mam nadzieję, że kamienny świadek minionego czasu służył do bardziej wzniosłych celów ;-) Jak widać rzecz została zapisana w ewidencji i ma swój numer. Aż się prosi, żeby coś na wierzchu postawić. 

       No cóż, ciekawostki ciekawostkami, a człowiek jest tylko człowiekiem, a właściwie istotą białkową, potrzebującą stałego dostarczania energii życiowej.  Słowem, czasem bywa się głodnym. Szukając ratunku idziemy za... węchem, wzrokiem, sugestią przewodnika, podpowiedzią zaufanych osób. Różnie to bywa. Ciekawość też nas poprowadzić może. Sałatka z oliwek i marynowanego czosnku oraz ciepła zupa dyniowa z termosu smakowały wyśmienicie w deszczowy i pochmurny dzień.