Głos ze stratosfery

       Która to noc była? Poprzednia czy jeszcze wcześniejsza? I czy w ogóle NOC to była, skoro słońce z jednej strony zachodzić nie chciało, a już na wschodzi zorza świtała? Czas się pokiełbasił, rozlazł, albo skumulował, czort jego wie. Tylko Małgorzacie nie dał rady. Czort, znaczy Mefistofeles. W wersji Berlioza Faust został bezapelacyjnie potępiony, cokolwiek niezgodnie z tekstem dramatu Goethego. Toteż kompozytor nie tylko zmienia tytuł na Potępienie Fausta, ale nawet wysyła bohatera na Węgry. Dlaczego? No bo jakże inaczej uzasadniłby wstawienie do utworu Marsza Rakoczego?! Ale Małgorzata... Małgorzata kocha, cierpi i zostaje zbawiona. Dawno już nie słuchałam głosu Joyce DiDonato, gdy w tę noc nie noc, dzień dłuższy niż zwykle, wzruszyłam się przy D`amour l`ardente flamme. 




Jakże to inna DiDonato niż ta, którą pamiętam jako wiedźmę Sykoraks:


     
        No i ja tu sobie we wspomnienia popadłam, gdy nagle - niemożliwe! - wywołałam! Tej samej nocy, a może już następnej znalazłam się na wyspie Prospera. A właściwie Kalibana, tylko Prospero tam wylądował i wprowadził swoje porządki. Spóźniłam się. Już się zdążyła burza uspokoić, gdy ze stratosfery odezwał się głos Ariela. Głos? Ten głos? Znam, tylko jedna osoba tak śpiewała. Audrey Luna - pierwsza wykonawczyni partii Ariela w Metropolitan Opera w 2012. Wcześniej, w innych realizacjach, śpiewała ją Cyndia Sieden. Ale to głos Luny kojarzę i ją usłyszałam pewnej dziwnej krótkiej nocy w transmisji z Wiener Staatsoper. Dyrygował kompozytor - Thomas Ades. Ooo, znalazłam informację, że 24 czerwca o 19:00 będzie transmisja na żywo z Wiednia : -) TUTAJ będzie można sobie obejrzeć.

      A tymczasem głos ze stratosfery:-)