Nie śmiejcie się z marzeń

      Nawet najbardziej szalonych. Bez nich nie byłoby piękna. Don Kichot starał się uczynić świat piękniejszym, a że trafia na wiatraki, to cóż, nie jego przecież wina.
      Don Kichot Mariusa Petipy do muzyki Ludwiga Minkusa to klasyczny balet popisowy. Niewyszukana akacja służy prezentacji porywających tanecznych solówek i pas de deux. Zróżnicowana, dynamiczna o mocno hiszpańskich rytmach muzyka wprowadza do tańca wartkość, której nie posiada akcja, oparta raczej na komicznych gagach i luźnej kompozycji.
       Najnowsza realizacja Don Kichota w Operze Narodowej ma kilka różnych  wersji obsadowych, dających możliwości pokazania się wielu tancerzom od najlepszej strony. Swoją drogą, gdy się ogląda Vladimira Yaroshenkę w partii torreadora Espady, a Maksima Woitiula w bolero, to aż chciałoby się na zasadzie rywalizacji zobaczyć także odwrotnie, bo nie wiadomo, który zachwyca bardziej.

Vladimir Yaroshenko jako Espada

(fot. Ewa Krasucka ze strony TWON)

Swego czasu w partii Basilia popisywał się Michaił Barysznikow, który miał fenomenalną umiejętność wysokich długich skoków i kręcenia piruetów. Przy okazji jak ktoś chce się pobawić w liczenie, to tancerka w poniższym filmie powinna wykonać dokładnie 32 obroty :-)

Fragment filmu z moich wspomnień:

  Natomiast wczoraj w partii Basilia popisywał się skokami, piruetami, poczuciem humoru (scena z pozorowanym samobójstwem) oraz techniką podnoszenia tancerki i utrzymania jej jedną ręką Paweł Koncewoj. I tu się zdumiałam, bo dotąd nie oglądałam go w takiej trudnej i popisowej roli. Jako Kitri partnerowała mu z wręcz eteryczną lekkością Yuka Ebihara.
        Nie opowiem całego na poły śmiesznego, na poły wzruszającego libretta Don Kichota. Mniej więcej zgadza się to przecież z treścią powieści, która jest pretekstem do pokazania całej gamy spektakularnych baletowych popisów. Ale jest w nim też dużo humoru i baśniowy sen bohatera, w którym świat staje się piękniejszy niż w rzeczywistości.

         Wielkie brawa zebrał Bartosz Anczykowski jako poczciwy Sancho Pansa, a Don Kichot w wykonaniu Łukasza Tużnika więcej wzruszał swoim nieprzystosowaniem do brutalnego świata niż śmieszył. Bardziej zabawny był raczej Kurusz Wojeński jako Gamache, zapatrzony w swoje nieskazitelne odbicie w lusterku.
          Cóż dodać? Don Kichot to nie jest balet do opowiadania, tylko do zachwycania się ;-) Bardzo ładnie zrobiona zapowiedź warszawskiego spektaklu:



A tu już kompilacja fragmentów:


Rozmarzyłam się na niemal trzy godziny :-)