Na chińską modłę

       W wolną sobotę wstawać z lekka po siódmej - czy to nie masochizm? Ale i tak nie mogłam dospać. Czasu mało, bo plan dnia zapełniony. No i wynikło z tego, że albo wstanę rano i wcisnę te Chiny na początek, albo nie zobaczę w ogóle.
         Narodowe Muzeum Pałacowe z Tajpej ulokowało się w liczbie jedenastu gablot w niszy za szatnią. Takie mało eksponowane miejsce, no cóż, nie ja wybierałam. Samo Muzeum Pałacowe nie jest tak wiekowe, jak eksponaty w nim zgromadzone. Powstało w 1925 r. w Zakazanym Mieście w Pekinie po wygnaniu ostatniego cesarza. W 1948 r. zbiory zostały przeniesione na Tajwan. 
          W oszklonych gablotach na dziesięciu zwojach oglądamy repliki malarstwa chińskiego od X do XVIII wieku. Wszystkie w tym bardzo charakterystycznym stylu wschodniego malarstwa, jakby zawieszonego w powietrzu. Może z wyjątkiem Pawi i Ośmiu rumaków, które uderzają odmiennością, ale nic dziwnego, bo autorem jest Giuseppe Castiglione (1688 - 1766), występujący pod chińskim pseudonimem Lang Shining. I tu się przyznam do ignorancji: mimo że nazwisko Castiglione było mi znane, zupełnie nie kojarzyłam go Z Chinami. Nie miałam pojęcia, że spędził tam większość swojego życia, od 1715 r. do samej śmierci, poznając tajniki chińskiego malarstwa i przenosząc do niego pewne elementy stylu zachodnioeuropejskiego. Dlatego też owe konie, choć chińskie,  wydają się znajome za sprawą większego realizmu, do którego jesteśmy przyzwyczajeni w naszej kulturze.  Castiglione został nawet nadwornym cesarskim malarzem trzech kolejnych władców. Malował portrety dworskie oraz zwierzęta: konie, pawie, psy oraz kwiaty. 

 

       Obok niego zaś całkiem tradycyjne chińskie malarstwo, od dekoracyjnych kompozycji kwiatowych, przez pijanego mędrca, po zapierające dech w piersiach górskie pejzaże. 

     

              Wszelkie bogactwo, obraz z X wieku niejakiego Xu Xi.  Podobno tło zostało wykonane z mieszanki minerałów, co daje bardzo dekoracyjny efekt. 

           Kwiaty i bambus to kompozycja Xu Wei z XVI wieku. Dzieło prezentuje kilkanaście gatunków misternie wykaligrafowanych kwiatów. Xu Wei był bowiem nie tylko malarzem, ale i poetą. Obecne na obrazie kwiaty to: bambus, platan, śliwa, orchidea, chryzantema, peonia, narcyz, lotos, begonia, kamelia, hibiskus, malwa, granat, liliowiec i hortensja.  (oczywiście nie jestem aż taką znawczynią  botaniki - przeczytałam w opisie :-).

I dwa pejzaże górskie. Baśniowe, fantastyczne, urokliwe, pełne tajemnicy.

 

Ten z lewej z przełomu XVII/XVIII w., autor Wang Hui. Bardzo ciekawe dwa plany obrazu: z lewej strony wypełnia głęboka dolina z wijącym się strumieniem, a z prawej gęsty las przecięty jasną ścieżką. Nad całością czuwa po prawej górski szczyt w chmurach. Zastanawiający tytuł: Czytając na Górze Kuangiu. Obraz po prawej to Góra Lu Shen Zou (XV wiek), dzieło urodzinowe na cześć mistrza malarza. Uwagę przykuwa jasny wysoki wodospad między skalnymi blokami z lewej strony obrazu.

         Pijanego mędrca z przełomu XII/XIII w. nie sfotografowałam, bo był niewyraźny ;-) Jest za to tradycyjna chińska porcelana z misternym wzorkiem:

Piękno malarstwa tuszem, tradycyjne malarstwo chińskie na zwojach w Wilanowie oglądałam 18 kwietnia. Czynna do jutra! Wstęp wolny.