Było na afiszu i było się na spektaklu

      Kiedy byłam na Dziadku do orzechów? 18. stycznia, tak, ponad dwa tygodnie temu. Dlaczego piszę o tym dopiero dzisiaj? Bo byłam wściekła. Potwornie wściekła i nie mogłam zebrać ani uspokoić myśli.  Bo gdy dwa miesiące wcześniej kupowałam bilet, to nie po to by oglądać Vladimira Yaroshenkę! Oczywiście nic nie mam do sympatycznego Vladimira, ale to nie on miał tańczyć tego dnia w roli Księcia, tylko Maksim Wojtiul. Kiedy zamienili obsadę? Nie zauważyłam. Bilety sobie leżały czekając na właściwy czas, nie sprawdzałam. Pro forma zajrzałam na stronę TWON dzień wcześniej i zamarłam. Ale miałam jeszcze nadzieję, że mi się przywidziało. Przyjeżdżam sobie, wchodzę, kupuję program i szok!  Nawet gdybym zorientowała się wcześniej, nic by to nie dało, bo biletów kupionych przez internet nie można zwracać. Takie porządki, o!
      Nie, no w sume Yaroshenko ładnie się prezentował i ładnie tańczył, ale... musiałam przeboleć zawód. Yuka Ebihara jako Klara była zjawiskowa, jak zawsze. Ale z trzeciej strony znowuż ciekawa byłam w partii Drosselmeyera Sergeya Basalaeva, choć i Wojciech Ślęzak stworzył atmosferę niesamowitości i tajemniczości. Ale byłam ciekawa, no i nie wyszło, wszystkich poprzesuwano, obsada z soboty poszła na piątek i na odwrót. Za to Kurusz Wojeński jako Król Myszy mnie nie zwiódł, bo tutaj patrzyłam niezmąconym oczekiwaniami okiem. W ogóle on ma predyspozycje do ról charakterystycznych. W Pawle Koncewoju tańczącym Dziadka do orzechów znalazł równorzędnego przeciwnika i partnera. 
      W całej realizacji dominują jednak dzieci. Dwaj choreografowie, Toer van Schayk i Wayne Eagling, zrobili dużo miejsca na wprowadzenie postaci dziecięcych z Klarą i jej bratem Jasiem na czele, w scenach domowo-rodzinnych, kiedy w świąteczny wieczór schodzą się goście, dzieci otrzymują prezenty, bawią się nimi, na dworze zaś mamy ślizgawkę i też dziecięce zabawy. W dużej mierze to właśnie dzięki dzieciom wyczarowany zostaje magiczny nastrój, ewokujący wspomnienia z czasów, kiedy czytaliśmy baśnie. 
      Podkreślenie magiczności dokonuje się przez zastosowanie technicznych możliwości: ściany się rozsuwają i unoszą, scena i przestrzeń zmienia się na oczach widzów, kilkakrotnie lalka dziadka do orzechów przeobraża się w żywą postać i na odwrót. Wyraziste kostiumy na pewno w większym stopniu przemawiają do dziecięcej wyobraźni. Trochę za dużo było kelejdoskopowycyh zmian, np. w szeregu tańców: arabskim, chińskim, rosyjskim... W sumie nie bardzo wiem, dlaczego tak a nie inaczej się nazywają, nie było w nich specyficzncyh charakterystycznych cech, jakichś narodowych wyróżników. Tylko taniec grecki był genialny w swoim nieco prześmiewczym charakterze.  Starszy Grek, pochylony i jakby kulawy, chcący tańczyć, ale uniemożliwiała mu to podagra, nieodparcie kojarzył mi się z kulawym jąkałą Klaudiuszem genialnie zagranym przez Dereka Jacobiego (serial BBC Ja, Klaudiusz na podst. powieści Roberta Gravesa, 1976 r.). 
      Wracając do głównej obsady,  oczywiście brawa wielkie były dla solistów po popisowych numerach w akcie II.  Książę tańczył i fruwał, Klara śniła, że jest księżniczką. A potem wszyscy się obudzili, Króla Myszy nie było, za oknem padał śnieg i dzieci wybiegły się bawić na warszawską ulicę. Bo rzecz dzieje się w Warszawie. Ostatecznie przecież Hoffmann w Warszawie mieszkał przez trzy lata na trzecim piętrze pewnego palazzo przy ulicy Freta. Szczególnie upodobał sobie spacery do Łazienek i Ogrodu Saskiego, dokąd chodził szukać natchnienia. 
     

Dziadek do Orzechów i Król Myszy - zdjęcia