Tak jakby nic wielkiego...

         Na koncert się spóźniłam, ale śpiewali długo, więc załapałam się na zakończenie. Contra, Echo, Gaudium i Hejnał - czy to tytuły piosenek? Nie, nazwy śpiewających we wspólnym koncercie chórów z Biłgoraja, Chełma, Stalowej Woli i Zamościa. Trzeba przyznać, że ładnie się nazywają. Każdy chór zaśpiewał trzy utwory w trzech stylach: popularnym, ludowym i poważnym. Do którego należy Kołysanka Gałczyńskiego z muzyką Maklakiewicza?
         Trzy panie dyrygentki i jeden dyrygent. Jeden chór mieszany, najliczniejszy i trzy męskie. Panowie z Gaudium tak wpatrzeni w swoją dyrygentkę jak w święty obrazek :-) Wszyscy pod muchą, co się niektórym przekrzywiły odrobinę. Widownia, niestety, przeważnie w wieku mocno dojrzałym. Wiele osób to byli chórzyści. Skąd wiem? Wystarczyło popatrzeć: wargi mimowolnie układały im się do słów pieśni wykonywanych na scenie. Znali je wszystkie na pamięć. No a kiedy Gaude Mater Polonia zabrzmiało i cały tekst po łacinie się nuci pod nosem, to na pewno były chórzysta. Już ciało pochylone i ręce drżące, siły nie te i miejsce siedzące zagwarantowane przed letnią sceną, ale na Gaude Mater się zrywa i w postawie wyprostowanej śpiewa, choć ciszej, dla siebie tylko - to musi być dawny chórzysta!
          I kto jeszcze? Emerytowany nauczyciel, legenda wielu pokoleń wychowanków, chodząca encyklopedia miasta, archiwista z zamiłowania. Już nie to zdrowie, już z laską w ręce, a tutaj na twardej drewnianej ławce jak struna wyprostowane plecy i chłonie każdą nutę ze sceny na serce spadającą. Chcecie wiedzieć, czego uczył ten nauczyciel? Myślicie: pewnie muzyki? A jeśli nie, to może innego artystycznego przedmiotu? Albo przynajmniej jakiś humanista? O, nie, był nauczycielem praktycznej nauki zawodu, uczył murarstwa po prostu.
          Stałam na samym końcu za ławeczkami, bo się spóźniłam. A chóry śpiewały...