Diffusa est gratia

 Znalazłam jedno,  później drugie, a jest ich jeszcze sporo. Nie wiem, które piękniejsze.

Diffusa est gratia in labiis tuis:

propterea benedixit te deus in aeternum.

Propter veritatem, et mansuetudinem, et iustitiam,

et deducet te mirabiliter dextera tua. 

     Wdzięk rozlał się  na  twoich wargach:

    przeto pobłogosławił tobie Bóg na wieki. 

    Dla prawdy, łagodności i sprawiedliwości

    twoja prawica dokaże cudów.

         Ps 44, 3.5 (w Biblii Tysiąclecia jest to Ps 45, 3.5)

     Słucham pierwszego i najpierw wznoszę się z tuuuuuuuuuis, powoli spływam z proptereeeeaaaaa, i ponownie bez końca aż do aaaaeeeteeernuuuuuuuum. Wydawałoby się, że to koniec, osiągnęliśmy wieczność, ale następuje niesamowite, niebiańskie veritaaaaaaaaaa-aaaaaa-aaaatem, w którym znikam całkowicie.  Naprawdę? Nic z tego. Za chwilę ciąg dalszy, kolejna kosmiczna przestrzeń w mansueeeetudineee-eeee-eeeeee- na koniec opadająca łagodnie na ziemię - eeeeem. Czy oni nabierają powietrza? Spokojniejsze mirabiliiii-iiiii-iiiiter i końcowe tuuuu-aaaa-aaaaa-aaaaa jak ostatnie tchnienie zanikające gdzieś poza horyzontem. Czy to sztuka muzyki czy głosu? Parafrazując Przybosia chce się zawołać: kto wymyślił tę frazę i kazał zanieść muzykę aż poza granice naszego świata? 

     Wersja druga jest wielogłosowa, głosy śpiewaków rozwijają się swoimi ścieżkami tworząc polifoniczną mozaikę aż do końcowego zespolenia. Odmienny wers: et in saeculum saeculi, proptera benedixit te Deus in aeternum powtarzany kolejno przez cztery głosy zmierza ostatecznie w doskonałą harmonię. Zespół Sixteen to od dawna  mistrzowie wykonawstwa śpiewu polifonicznego. Można tylko podziwiać. 

     A jednak  na koniec wrócę do benedyktyńskiego Opactwa Clear Creek i jego chóru.